Mexico 2007 – „Motyw przewodni Thelocactus"

Termin tegorocznej wędrówki wybraliśmy z konieczności taki, który najmniej kolidował z obowiązkami w pracy, i był najwygodniejszy dla wszystkich uczestników wyprawy. Nasz zespół składał się z: Jarda Šnicer, Vojta Myšak, ja oraz nowy na trasie Tomaš Doležal. Trasa ułożona była tak, by była interesująca dla każdego, przy czym Jarda zainteresowany był rodzajem Epithelantha, Vojta – Lophophora, ja – Thelocactus, a czwarty nie miał prawa zabierania głosu. Jego interesowało wszystko, bo wszystko dla niego było nowe. 

01.02.2007 czwartek – Mexico City, 16.000 km (stan licznika samochodu)

Przelot liniami Air France nie należał do zbyt udanych. Najpierw zmienili godzinę odlotu samolotu tak, że w Paryżu mieliśmy długi odpoczynek. W samolocie tym poinformowano nas, że nasze bagaże przez pomyłkę poleciały do Rzymu. Na szczęście długa przerwa w Paryżu pozwoliła bagażom dolecieć na czas. Jak zwykle po odprawie na lotnisku w Mexico City trzeba się liczyć na długie oczekiwanie zanim pojawi się pracownik Combi-Rent. Tym razem nikt się nie pojawił. Wykonaliśmy wiele telefonów, by się dowiedzieć, że nasze zamówienie zaginęło i nie mają dla nas auta. W pobliskim nieznanym nam biurze wynajęliśmy najlepsze, czym dysponowali – Chevrolet Vojager. Auto choć pojemne, było na nasze potrzeby za niskie, o czym bardzo szybko się przekonaliśmy. Niezwłocznie, bo już ciemności dawno zapadły, udajemy się na pobliską stację benzynową Pemex, by po zatankowaniu, autostradą skierować się na noclegowisko jak najdalej od Mexico City. Spodziewaliśmy się suszy, jak to w zimie, a tu pogoda jest raczej deszczowa. Siąpi drobny kapuśniaczek. Nocleg nie zapowiada się zatem zbyt przyjemnie. Na dodatek Tomaš przywiózł ze sobą grypę czy też anginę, którą leczy, ale mamy obawy, czy nie przeniesie się to na nas.

02.02.2007 piątek – Xochitlan, Hid. 16.113 km (1980 m.n.p.m.)

Blisko obozowiska, na wysokości 1980 mnpm znajdujemy: Coryphantha octacantha, C. cornifera, Echinocactus grandis, Echinocereus cinerascens, Ferocactus latispinus, Bursera sp., Myrtillocactus geometrizans,

Villadia misera GM1035.1                                                                  Echeveria tolimanensis GM1035.3

Mammillaria sempervivii GM1035.2. 

Po prawej widzimy wzgórze a pod nim kopalnię. Przypominają wyglądem okolice Cardonal. Mijamy Ixmiquilpan i zatrzymujemy się przy moście Puente Tasquillo.

Na skale po lewej obserwujemy wegetację, mamilarie i Sedum greggii.

W dalszej drodze zwracamy uwagę na umieszczoną wysoko na szczycie mikroondę MO między osadami Xhita Primero i Xhita Segundo. Mijamy Zimapan drogą na północ. Kilka km od skrzyżowania do Zimapan, lub na drugim skrzyżowaniu w lewo, w kierunku Zimapan obserwujemy ciekawe wzgórze z MO o wegetacji przypominającej Mesa del Leon. Mijamy osadę Maguey Verde i na skałach przy drodze na wysokości 2215 mnpm zauważamy liczną populację:

Mammillaria amajacensis GM1035.4

wraz z - Echeveria halbingeri GM1035.5                                       i Sedum reptans.

Po przeciwnej stronie drogi rozciąga się widok na piękny wapienny kanion, biegnący do osady Jaguey Colorado, porośnięty Agave celsii ssp. albata. Mijamy miasteczko Jacala. Ruch na tej wąskiej i krętej drodze się wzmaga, a na dodatek zaczyna padać coraz mocniej. Bardzo nam to spowalnia jazdę. Za Tamazunchale skręcamy na Jalpan. Chcemy odwiedzić dolinę Valle Guadelupe z wioską Tres Lagunas, która na zdjęciach satelitarnych wygląda obiecująco. Szeroka, lecz słabo utwardzona droga, przecina wysoki las i dość stromo opada w głąb doliny. Na krawędzi lasu na wysokości 1750 mnpm znajdujemy: Mammillaria sp., Echinocereus pentalophus. Podążamy cały czas w dół, a następnie dnem doliny do wioski, którą przemierzamy w poprzek, na drugą stronę doliny, gdzie spodziewamy się znaleźć na odkrytych tzn. nie porosłych lasem zboczach góry, jakieś kaktusy. Widzimy tam bowiem szare skały wapienne. Na skałach spotykamy: Echinocereus pentalophus, Ferocactus glaucescens

Coryphantha jalpanensis GM1035.6.

Przejechaliśmy niemal do końca doliny. Tutaj na ukrytych pod drzewami skałach widzimy Sedum jurgensenii GM1035.9. 

Wprawdzie mieliśmy cichą nadzieję na znalezienie w tej dolinie jakichś ciekawszych roślin, ale i to co zobaczyliśmy zaspokoiło naszą ciekawość. Więcej czasu nie chcemy tracić, tym bardziej, że wciąż jest szaro, mgliście i zaczyna siąpić drobna mżawka. Przez Jalpan i Rio Verde jedziemy w kierunku Ciudad Maiz. Na nocleg zatrzymujemy się przy San Rafael Carretera w stanie San Luis Potosi.

03.02.2007 sobota – San Rafael Carretera, SLP km 16.750 (1000 mnpm)

Poranek wita nas chłodem i wilgocią, której w namiotach jest pełno. Nie da się wysuszyć namiotów, więc zwijamy je takie jakie są. Na pobliskich wzgórzach rosną również mokre: Mammillaria microthele, Neolloydia conoidea, Leuchtenbergia principis, Coryphantha cornifera, Glandulicactus uncinatus, Ferocactus steinesii,

Astrophytum myriostigma GM1035.8                                            Lophophora williamsii GM1035.7

Kilka km dalej robimy przegląd niewysokich wzgórz za wioską Puerto de San Juan de Dios. Wegetacja nieco podobna jak w poprzednim miejscu: - Neolloydia conoidea, Mammillaria microthele, Mammillaria candida, Echinocactus ingens, Astrophytum myriostigma, Echinocereus pentalophus,  

Mammillaria centralifera GM1037.1                                                 Thelocactus tulensis GM1036

Coryphantha cornifera GM1037.

Jedziemy w kierunku Tula w Tamaulipas, przed którą znajdujemy zakład wulkanizacyjny zwany tu vulcanizadora, w którym naprawiamy zniszczoną oponę, oraz kupujemy jeszcze jedną starą wraz z felgą, jako dodatkowy zapas, niezbędny przy tak nisko zawieszonym aucie. Tak niskie zawieszenie wymusza jazdę grzbietami wyjeżdżonych dróg, pokrytych zwykle ostrymi kamieniami, co w oczywisty sposób przyczynia się do nadmiernego zużycia i przebijania gum.

Teraz robimy wypad na zachód od miasta. Zatrzymujemy się na widok rozległej połaci płaskiego i pozbawionego roślinności terenu. Bardzo trudno iść w tym rozmokłym od ciągłego deszczu, gliniastym terenie. Buty natychmiast obrastają grubą warstwą tłustej gliny, przybierając kształt kuli. Na takich śliskich kulach trudno utrzymać równowagę, lecz my penetrujemy podłoże, ryzykując wywrotkę w błoto. Niemniej w tym błocie znajdujemy: Lophophora williamsii,  Mammillaria centralifera, M. picta, Echinocereus pentalophus, Ec. cinerascens ssp. tulensis,  

Ariocarpus kotschoubeyanus GM1037.2 zaś na niewielkich wyniosłościach terenu, pod krzakami Echinofossulocactus pentacanthus GM1037.3.

Przemoknięci uciekamy na zachód. Może w centrum Meksyku, za górami Sierra Madre Occidental świeci słońce. Nocleg urządzamy sobie w pobliżu Noria de San Pedro, już w całkowitej ciemności.

04.02.2007 niedziela – Noria de San Puerto, 17.055 km (1700 mnpm)

Wprawdzie zamierzaliśmy dotrzeć do Sierra Jicote, ale w mokrej lagunie możemy tylko utknąć na dobre. Wracamy więc do asfaltowej drogi i zatrzymujemy się przy znanych mi od dawna skałach po południowej stronie drogi, niedaleko San Juan de Vanegas. Po wyjściu z auta widzimy: - Coryphantha poselgeriana zaś na skałach z kapliczką na szczycie podziwiamy mokre, więc pięknie wybarwione: Coryphantha glanduligera, Hamatocactus hamatacanthus, 

Echinofossulocactus lloydii GM1037.4

Neolloydia conoidea GM1037.6

Thelocactus bicolor GM1037.5

Mammillaria chionocephala GM1037.7.

Na szczęście nie pada, więc jedziemy dalej, manewrując kiepskimi drogami wzdłuż pasma Sierra Jicote. Droga powoli staje się nieprzejezdna dla naszego auta. Dziury gdzieniegdzie sięgają ponad pół metra głębokości i są coraz większe i gęściej ułożone. Miałem zaplanowane zwiedzenie stanowiska Clavellinas z nietypowymi Thelocactus multicephalus, ale widząc jak długą i wyczerpującą czas będzie nasza cała trasa, dobrowolnie zrezygnowałem, mając nadzieję, że będzie to przykład dla całego zespołu. Vojta bowiem nie chciał odpuścić ani jednego z zaplanowanych przez siebie miejsc, choć niektóre według mni były zupełnie zbędne. Pozostało nam tylko zawrócić. Podobają mi się laguny, które mijamy, więc proponuję, byśmy się zatrzymali. Bardzo niechętnie koledzy to czynią, lecz w końcu osiągam swój cel. Zatrzymujemy się w miejscu, gdzie daje się pozostawić auto przy drodze, nie powodując blokady. Całkowity zjazd z drogi w tym miejscu jest po prostu niemożliwy.

W zaschniętym błocie laguny dostrzegamy malutkie gwiazdki: - Ariocarpus kotschoubeyanus GM1038

Mammillaria heyderi GM1089, Echinocereus enneacanthus, Hamatocactus hamatacanthus.

 Dostrzegamy jeszcze - Coryphantha hintoniorum v. nova GM1040

oraz niemal masowo rosnące malutkie i ledwie widoczne, ale za to z pąkami kwiatowymi - Mammillaria coahuilensis GM1039 co dla nas jest wielkim zaskoczeniem, gdyż od typowego stanowiska do naszego miejsca jest dystans około 200 km. Ponadto nikt nigdy nie wspominał, że te rośliny rosną na tak rozległym terenie, pomijając fakt, że niewielu widziało je w naturze na własne oczy.

Gdy już wracamy uradowani tym odkryciem do auta, ja spostrzegam jeszcze jedną roślinę – maleńką - Lophophora  alberto-vojtechii sp. nova GM1087. Te lofofory są naprawdę niewielkich rozmiarów. Największe osiągają 3,5 cm ale większość mieści się w przedziale 1 – 2,5 cm. Wszystkie mają pąki kwiatowe, co na tak małych roślinach jest zadziwiające. Długo jeszcze błąkamy się po lagunie i fotografujemy, lecz musimy jechać dalej.

Blisko gór Sierra Jicote widzimy wzgórza, które obieramy sobie za cel wędrówki. W wiosce znajdujemy chętnego, który przeprowadzi nas przez zagrodzone tereny. Po drodze, pod krzakami Larrea tridentata (Gobernadora) widzimy wielkie skupiska

Lophophora williamsii GM1042 które jednak nie mają pąków kwiatowych ani kwiatów, są wielkie i przypominają populację z okolic Entronque Huizache.

Na skałach wzgórza rosną: Mammillaria chionocephala, M. heyderi, Coryphantha palmeri, Neolloydia conoidea, Echinocereus enneacanthus

Ariocarpus retusus GM1041.1  

Gdy koledzy wraz z naszym przewodnikiem już wracają, mnie zainteresowało podłoże części wzgórza, nietypowe dla tych okolic, ale już gdzieś je widziałem, prawdopodobnie na zdjęciach. Zacząłem się więc przyglądać i już po chwili zauważyłem maleńkie, nawet nie osiągające centymetra wielkości, białe główki

Turbinicarpus valdezianus GM1041. Niektóre rośliny miały kwiaty. Na szczęście dla mnie wyszło właśnie słońce, więc w ciągu kilku minut kwiaty się otworzyły. Większość była biała, ale niektóre miały linię środkową i dno kwiatu barwy magenta. Początkowo pomyślałem, by nie ujawniać znaleziska, lecz nie byłoby to w porządku w stosunku do moich kolegów, którzy depcząc rośliny pomaszerowali dalej, więc ich wezwałem.

Niebo znowu zaciągnęło się ołowianymi chmurami, więc pospiesznie wróciliśmy do auta. Przewodnikowi daliśmy nieco peso. Odwdzięczył nam się wręczając każdemu znajdowane na tych ziemiach groty ze strzał Indian.

Gdy dotarliśmy do lepszej drogi lunął tak gęsty i ulewny deszcz, że w minutę laguny wypełniły się wodą. Uciekamy więc dalej na zachód, do Zacatecas. Drogą wiodącą z Zacatecas do Saltillo kierujemy się na południe. Tu na szczęście nie pada. Zatrzymujemy się przy trawiastych wzgórzach w pobliżu El Tulillo. Słońce jest już bardzo nisko, więc na fotografowanie nie ma szans, ale zwiedzamy ten teren i znajdujemy Neolloydia conoidea, Mammillaria chionocephala, Echinocereus pectinatus, Echinocactus horizontalonius, Coryphantha echinoidea GM1043, Cylindropuntia tunicata, Lophophora williamsii.

Już w nocy jedziemy w okolicę Sabana Grande, by rozłożyć namioty na suchej wreszcie ziemi, między krzakami, wśród wzgórz, w pobliżu jakiejś niewielkiej osady San Antonio de Portezuello, w której poszczekiwały, być może na nas, psy.

05.02.2007 poniedziałek – Sabana Grande, Zac. 17.390 km (1880 mnpm)

Od rana robimy przegląd stanowiska, na którym przyszło nam spać. Rosną tu: Lophophora williamsii, Echinocereus pectinatus, Echinocactus horizontalonius, Coryphantha palmeri, Mammillaria heyderi.

Thelocactus hexaedrophorus v. lloydii  GM1044 o fantastycznie długich cierniach.

Wracamy około kilometra i wchodzimy między pobliskie wzgórza. Miejsce to jest już znane z obfitości różnych hybryd. Widzimy tutaj: Mammillaria pottsii, M. heyderi, Neolloydia conoidea, Echinocereus pectinatus, Lophophora williamsii, Echinocactus ingens GM1046.2

Ferocactus pilosus GM1046.4

Ariocarpus retusus GM1046.3                                                        Echinocactus horizontalonius GM1046

Thelocactus hexaedrophorus v. lloydii                                           E. horizontalonius x ingens GM1046.1 naturalny hybryd opisany przez Haldę jako E. horizontalonius ssp. diabolicus, co jest zupełnym nieporozumieniem.

Na kamienistej przełęczy między wzgórzami, nie w najniższym, błotnym miejscu, jak to zwykle ma miejsce, znajdujemy   

Ariocarpus kotschoubeyanus GM1045.                                           Ariocarpus retusus

Znaleziono tu również naturalne hybrydy A. kotschoubeyanus i A. retusus, ale my tego szczęścia nie zaznaliśmy.

W najniższych miejscach, na których teoretycznie powinny koczubejanusy występować, znajduję tylko - Echeveria paniculata ssp. maculata.

Kierujemy się teraz w stronę Saltillo. Za wioską Santa Rosa, droga wiedzie grzbietami wzgórz. W najwyższym miejscu zatrzymujemy się, i już na skraju drogi, ponad przydrożnym rowem znajdujemy Coryphantha palmeri,

Rapicactus beguinii GM1047 o niemal białych kwiatach,

a nad nim Ariocarpus retusus GM1047.1.

 Znów dzień się kończy. Jedziemy więc na północ, w okolice Saltillo. Od kilku dni Vojta jest chory i czuje się coraz gorzej. Najwyraźniej dopadł go wirus od Tomaša. Mijamy Saltillo i staramy się zjechać z drogi, co jest dość trudnym zadaniem. Nowymi drogami szybkiego ruchu doskonale można się przemieszczać, ale nie daje się z nich zboczyć by przenocować, lub coś ciekawego zobaczyć. Nawet zatrzymać się nie można. Udaje nam się dopiero w pobliżu wioski Estacion Higo cofnąć kilka kilometrów wzdłuż torów kolejowych. Tutaj, na zupełnie nieuczęszczanej, starej drodze, niemal pod wiaduktem, układamy się na nocleg. Pobocza drogi usłane są suchymi gałęziami, więc rozpalamy ognisko, przy którym Jarda przyrządza wspaniałą kolację.

06.02.2007 wtorek – Est. Higo, Coah. 17.610 km (1080 mnpm)

Wraz ze wstającym słońcem i my się zaczynamy ruszać. Po krótkim śniadaniu i spakowaniu, wyruszamy na pobliskie wzgórza. Na buropomarańczowych skałach, skąpo pokrytych wyższą roślinnością, spotykamy: Coryphantha difficilis GM1048, C. nickelsiae, Echinocereus stramineus, Hamatocactus hamatacanthus, Echinocactus horizontalonius GM1050, Thelocactus bicolor, Mammillaria pottsii GM1051.2, Lophophora williamsii, Neolloydia conoidea, Corynopuntia sp.

Epithelantha polycephala GM1049                                               Astrophytum capricorne minor GM1051.1

Thelocactus lophothele GM1051 

Opuszczamy to ustronie, wracamy na drogę szybkiego ruchu i podążamy nią na północ. W pewnym miejscu, niedaleko wioski San Ignacio Fraustro, dostrzegamy niewielki placyk przy drodze, na którym parkujemy auto i rozbiegamy się po okolicy. Po lewej stronie drogi występuje więcej roślin, które nas interesują: Mammillaria melanocentra, Echinocereus stramineus, Thelocactus bicolor, Astrophytum capricorne, Epithelantha greggii, 

Mammillaria pottsii  

Dalsza droga wiedzie nas do La Paloma, gdyż mamy nadzieję zobaczyć czerwono kwitnące nidulanse. Niestety, ani jedna roślina nie kwitnie, ani nawet nie posiada dużych pąków kwiatowych. Niemniej przyjemnie jest widzieć to stanowisko z ciekawymi roślinami: Thelocactus lophothele ssp. palomaensis GM1053 

Epithelantha unguispina GM1054.1

oraz niespodziewanie odkrywam w dolnej partii wzgórza niewielką i rozproszoną populację, najprawdopodobniej  Escobaria zilziana GM1054, chociaż kwiatów, ani ich pozostałości, nie widzieliśmy. Dzień nam szybko przeminął, więc na nocleg przemieszczamy się na północ Sierra Paila, w dolinę wioski Las Coloradas. Szybko mijamy wioskę i kiepską drogą wiodącą przez zarośla Gobernadora udajemy się jak najbliżej podnóża gór. Jak zwykle ognisko, kolacja i kładziemy się spać. Vojta jest bardzo chory, leki typu aspiryna wcale mu nie pomagają. Jutro w góry na pewno się nie wybierze.


07.02.2007 środa – Casa Colorada, Coah. 17.746 km (1200 mnpm)

Jak przewidywaliśmy, Vojta pozostaje w obozowisku, Tomaš – nieco zdrowszy – idzie na rekonesans do podnóży Sierra, natomiast ja i Jarda idziemy na całodniową wspinaczkę. Początkowo idziemy na przełaj niemal płaskim terenem do Casa Colorada. Tę nazwę reprezentuje ruina jednego budynku, w którym o dziwo zamieszkuje jakiś pasterz, proponujący nam wodę z beczki. Oczywiście nie korzystamy, ale za gościnę dziękujemy. Od tego miejsca zaczynamy się wspinać grzbietem najbliższego ramienia górskiego. Stromizna staje się coraz większa, więc coraz wolniej się posuwamy, ale ciągle pniemy się w górę. Dobrze, że mamy ze sobą cały galon wody. Im jesteśmy wyżej, tym ciekawsze rośliny przybywają. Na początku na wysokości 1320 mnpm to były:

Epithelantha bookei GM1056.2                                                     Neolloydia conoidea GM1056.1

oraz - Ep. greggii GM1056.3, wyżej – około 1620 mnpm to już były Agave strata ssp. falcata GM1056,

Epithelantha macromeris f. black GM1055, z czarnymi cierniami środkowymi na wierzchołku rośliny Mammillaria chionocephala GM1056.5.

Jeszcze 100 m wyżej znajdujemy wreszcie - Echinocereus longisetus ssp. delaetii GM1056.4 – im wyżej, tym więcej tych roślin.

Było po co się wspinać, i choć to już w moim wieku niemal niemożliwe, udało mi się bez specjalnych przerw na odpoczynki, pokonać ponad 700 m różnicy poziomów na własnych nogach i to w dość krótkim czasie. Teraz zaczęliśmy schodzić inną trasą, zmierzając w głąb kanionu. Teren stawał się coraz bardziej spadzisty i trudny. W jednym miejscu źle wymierzyłem kroki, kamień osunął się, a ja wraz z nim, łapiąc się jedną ręką ostrych skał. Szybko wstałem, ale ręka po spotkaniu z ostrą skałą, ociekała krwią. Uniosłem ją do góry i kilka minut tak schodziłem, aż przestała krwawić. Miałem jeszcze dodatkowe utrudnienie. Mianowicie moje buty, już raz sprawdzone w Meksyku, tym razem po wielokrotnym przemoczeniu i suszeniu w pierwszych dniach pobytu, po prostu się skurczyły, tak skutecznie, że każdy dodatkowy krok przynosił mi ból. Wreszcie wypompowani z sił dotarliśmy do dna kanionu, i tutaj znaleźliśmy przez wielu bezskutecznie poszukiwaną: 

Acharagma aguirreana GM1056.6,

Acharagma aguirreana GM1056.6,                                                   wraz z którą rosła Echeveria turgida GM1056.7

oraz Hamatocactus hamatacanthus, Echinocereus stramineus, Ec. pentalophus ssp. leonensis, Ec. pectinatus, Escobaria zilziana, Esc. chaffeyi, Mammillaria chionocephala, Coryphantha pseudoechinus, Neolloydia conoidea. 

Jeszcze trochę i zeszliśmy na równinę, gdzie przeważały Coryphantha pseudoechinus, Epithelantha greggii, Mammillaria lasiacantha, Lophophora williamsii, Opuntia bradtiana. Z obozowiska wyruszyliśmy o godzinie 9,30 zaś wróciliśmy o 16,30 zupełnie bez sił i wody, a moje stopy ozdobione zostały sześcioma czarnymi paznokciami, po trzy u każdej stopy. Vojta leżał przy aucie i opowiadał nam, że był tak bezsilny, że gdy cień auta rzucany przez przesuwające się słońce, zaczął się kurczyć, on nie miał sił przetoczyć się na bok. Trzeba nam wracać, ale okazało się, że przez cały dzień włączone były światła wewnątrz auta, nie miał ich kto wyłączyć, wobec czego akumulator się wyczerpał i nie możemy uruchomić silnika. Ponieważ Chevrolet Explorer jest to pełny automatic, więc o żadnym pchaniu auta nie ma mowy. Najmłodszy, czyli Tomaš wytypowany został po sprowadzenie pomocy z odległej o 5 km Las Coloradas. Po godzinie zauważyliśmy w ciemności migające światełka jadącego w naszym kierunku auta. Pomoc nadeszła. Szybko podłączono nasz akumulator do tamtego i Chevrolet zagadał. Od tego dnia zawsze już pamiętaliśmy o światłach. Rdzenni mieszkańcy Meksyku zawsze są pomocni i serdeczni. Oczywiście zawsze też ich pomoc przyjmujemy i odpowiednio wynagradzamy, by ich chęci niesienia pomocy nigdy nie osłabły. Przecież nie tylko my, ale i inni podróżujący mają różne, nie zawsze wesołe przygody. W pobliżu Las Coloradas jeszcze jedno miejsce nas interesowało, więc na nocleg udaliśmy się właśnie tam.


08.02.2007 czwartek – La Luz Dos, Coah. 17.764 km (1100 mnpm)

Słońce zalało rozległą i płaską dolinę między Sierra la Paila i Sierra San Marcos i Piños szybko podnosząc temperaturę powietrza i wyganiając nas z namiotów. Teren umożliwiał chodzenie w sandałach, do których zmuszał mnie stan stóp. Całe dno doliny pokryte było niskimi krzakami Gobernadora, ale wyłącznie w tym miejscu pod nimi rosły wielkie i żółto kwitnące egzemplarze

Epithelantha greggii GM1057 znanej też jako sp. El Oso. Zaniepokoił nas jednak fakt, że około 500 m od stanowiska w kierunku La Luz Dos stał buldożer, a teren od wioski po to miejsce był pozbawiony roślinności, zaorany. Prawdopodobnie będą tam przez kilka lat plantacje opuncji lub agaw. Oznaczałoby to koniec dla tych pięknych roślin, jakimi są Epithelantha greggii.

Tomasz przenosi zagrożone rośliny na skaliste miejsce.

Wykopaliśmy więc około 20 największych roślin i przenieśliśmy 300 m dalej, na teren nieco wyżej położony, o podłożu skalistym, który nie da się zaorać. Posadziliśmy rośliny również pod krzakami Gobernadora, by mogły egzystować dalej. Ponieważ nie jest to środowisko dla nich idealne, gdyż tam ich przed tym nie znaleźliśmy, oznacza to, że nowa generacja tam się najprawdopodobniej nie pojawi. Ale jest nadzieja, że za kilka lat, gdy już po plantacjach nie będzie śladu, a Larrea tridentata się odbuduje, nasiona z deszczem spłyną i znów będzie cieszyć nasze oczy nowa już populacja Epithelantha greggii o żółtych kwiatach. Na równinie występowały jeszcze wszechobecne Echinocereus stramineus, Echinocactus horizontalonius, Mammillaria melanocentra, M. pottsii,

Thelocactus bicolor GM1057.3 

Kilka kilometrów dalej w kierunku El Oso porośniętą niskimi krzakami równinę znaczyła grupa wyższych drzew. Pod nimi znaleźliśmy wielkie, liczące kilkadziesiąt główek, skupiska 

Lophophora williamsii GM1057.1,

a w pobliżu nie spotykany gdzie indziej endemit tej doliny Yucca endlichiana GM1057.2.

Dzień powoli się kończył, znacząc długie cienie gór, więc i my wróciliśmy, zatrzymując się za Las Coloradas. Wykonaliśmy kilka zdjęć malowniczej Sierra la Paila, zwracając również uwagę na rosnące w tym miejscu Epithelantha greggii, Coryphantha neglecta, C. salinensis, Echinocactus horizontalonius, Echinocereus enneacanthus, Ec. stramineus, Mammillaria pottsii, Hesperaloe funifera. Główną drogą skierowaliśmy się na północ, zatrzymując parę kilometrów za Ejido Santa Teresa. Tutaj na skalistym, lecz niemal płaskim podłożu występują Lophophora williamsii, Echinomastus mariposensis, Coryphantha neglecta, Ariocarpus retusus, Echinocereus pectinatus, Ec. enneacanthus ssp. brevispinus,

Epithelantha cryptica GM1058                                                         Ancistrocactus scheeri GM1058.1.

Teraz udaliśmy się w kierunku Monterrey, by przed osadą Mina skręcić na zachód, na znane nam już od pewnego czasu stanowisko, na którym fotografowaliśmy Epithelantha pachyrhiza ssp. pulchra GM1059, Neolloydia conoidea, Coryphantha nickelsiae, Coryphantha neglecta, C. salinensis, Echinocactus horizontalonius, Thelocactus bicolor, Astrophytum capricorne, Mammillaria melanocentra, Echinocereus pectinatus, Ec. stramineus.  Zastanawiające było, że Epithelantha pachyrhiza występowała wyłącznie na żółtych wapiennych łupkach. Na białych skałach już jej nie było. Na nocleg udaliśmy się do malutkiego i o bardzo niskim standardzie, hoteliku w miejscowości Mina, z którego już kilkakrotnie dawniej korzystaliśmy. Tutaj też zjedliśmy kolację w postaci „bistec de ranchero” przepijając piwem, którego szybko pozbawiliśmy restaurację. Vojta nadal był bardzo słaby, a i ja zacząłem odczuwać dolegliwości związane z dopadającą mnie wreszcie chorobą.



09.02.2007 piątek – hotel Mina, NL 17.963 km (730 mnpm)

Gdy przed kilkoma laty odkryliśmy w okolicy Mina populację Turbinicarpus saueri ssp. septentrionalis, postanowiliśmy zbadać pobliską i szeroko znaną ze wspinaczkowych możliwości, dolinę Potrero Chico. Wiedzieliśmy już z relacji Tony Hofera, że i tam one występują. Wjazd do doliny okazał się płatny. Może to powodowało, że poszukujący kaktusów tam nigdy nie zaglądali.

Dolina i ostre strzeliste skały tonęły we mgle, lub chmurach, lecz szybko się ona podnosiła, dopuszczając do nas słońce. Wybraliśmy jakąś ledwie przejezdną drogę, którą dotarliśmy do podnóża otaczających dolinę gór. Tutaj zostawiliśmy auto, podzieliliśmy się na dwie, a właściwie trzy grupy, tzn. Jarda i Tomaš poszli dalej drogą, ja wspiąłem się na najbliższy nawis skalny, a Vojta pozostał przy aucie z radiotelefonem, że jeśli coś znajdziemy, to go przywołamy. Już po kilku krokach od krawędzi skarpy, na którą się wspiąłem, znalazłem pierwsze poszukiwane przez nas turbiniaki, wobec czego dałem znać Vojcie, a sam nie czekając już na niego zacząłem penetrować teren pokryty roślinnością typową dla matorral submontano.

Pierwsze napotkane rośliny miały pąki kwiatowe, ale z upływem czasu i dostępu słońca, znajdowałem coraz więcej kwitnących egzemplarzy. Wspinałem się aż do 800 mnpm, czyli granicy występowania roślinności wyższej. Wyżej zaczynały się gołe skały, na których turbiniaki nie występowały. Do tego miejsca widziałem Escobaria runyonii, Echinocereus viereckii, Ec. pentalophus ssp. leonensis, Mammillaria melanocentra no i oczywiście

Turbinicarpus aff. saueri ssp. septentrionalis GM1060. Muszę przyznać, że ta populacja turbiniaków znacznie się różni od opisanych przez nas w pierwopisie. Siewki niemal nie różnią się od typu, ale im starsza roślina, tym mniej cierni bocznych posiada. Typ posiada od 22 do 32 cierni bocznych. Te nigdy nie miały więcej niż 21, zwykle ilość ta zawierała się w przedziale 11-17, ale u jednego egzemplarza obserwowałem tylko 7 cierni bocznych. Cierniami środkowymi niemal się nie różniły. W zasadzie rośliny te, a przynajmniej niektóre z nich, najbardziej przypominały Turbinicarpus saueri ssp. gonzalezii. Jest to bardzo ciekawa populacja. Najładniej prezentowały się kwitnące jednostki w słonecznych miejscach na krawędzi skarpy.

Teraz nadszedł czas na opracowany przeze mnie odcinek trasy, z mojego punktu widzenia ciekawy z uwagi na rodzaj Thelocactus, ale nie powinno brakować interesujących Jardę epitelant. Jedziemy więc na zachód. Zatrzymaliśmy się przy skalistym zboczu po prawej stronie drogi, za San Antonio de Arista. Na białych wapieniach fotografujemy: Mammillaria melanocentra, Echinocactus horizontalonius, Neolloydia conoidea, Astrophytum capricorne,

Thelocactus lophothele GM1061, niektóre kwitną żółto lub z różowymi przebarwieniami.

Mijamy Icamole i po lewej stronie, na żółtych wapieniach obserwujemy: Echinocactus horizontalonius, Coryphantha nickelsiae, Coryphantha salinensis, Astrophytum capricorne, Echinocereus stramineus, Epithelantha greggii,

Thelocactus lophothele GM1062.

Zatrzymujemy się za El Milagro, gdzie Jirka Krechowsky widział ciekawe rośliny, ale najwidoczniej nie trafiamy dobrze, bo nic tu nie rośnie ciekawego. Kierujemy się więc za El Delgado, gdzie na bliskim drogi, równolegle biegnącym wzgórzu o żółtych wapiennych skałach widzimy: Epithelantha pachyrhiza ssp. elongata GM1063, Echinocactus horizontalonius, Coryphantha neglecta, C. nickelsiae, Coryphantha salinensis,

Thelocactus lophothele GM1064 kwitnący również żółto.

Ciekawi nas również dolina kryjąca się za wioską Carnicitos, lecz gdy do niej dojeżdżamy, słońce jest już nisko, co oznacza, że jej nie zbadamy. Przed wioską zatrzymujemy się jednak, by zobaczyć: Epithelantha pachyrhiza, Lophophora williamsii, Coryphantha neglecta, Echinocactus horizontalonius. Próbujemy jeszcze dostać się do Paredon. Jedziemy całkiem zdegenerowanym terenem, zniszczonym jakimiś fabrycznymi napływami. W pewnym miejscu drogę przecina głęboki wąwóz nieprzejezdny dla pojazdów bez napędu na cztery koła i nisko zawieszonych. Wracamy, mijamy Icamole i jedziemy przez miasteczko Garcia , gdyż zamierzamy nocować wysoko, przy nadajniku MO Grutas. Dostajemy się tam w zupełnej ciemności. Mamy przepiękny widok z wysokości na rozświetlone w dole wioski i miasteczko Garcia. Ja śpię w aucie. Mam temperaturę 38,9 oC. Vojta też czuje się coraz gorzej, już prawie z auta na eskapady nie wychodzi. Jeszcze tylko Jarda jest przy zdrowiu. Co będzie, gdy i jego dopadnie choroba? Kto wówczas będzie kierowcą?

10.02.2007 sobota – MO Grutas, NL 18.137 km (998 mnpm)

Od rana toniemy we mgle lub chmurach na wysokości 1000 mnpm, tylko od czasu do czasu widzimy górujące nad nami, białe, strzeliste skały. W rejonie mikroondy znajdujemy Echinocereus viereckii, Ec. pentalophus ssp. leonensis, Coryphantha nickelsiae,

Thelocactus lophothele GM1065, niepodobny do innych, wygląda jak przejście między ssp. lophothele i ssp. rinconensis, o krótkich, smoliście czarnych u podstawy cierniach, zwykle trzech lub czterech. Zjeżdżamy do samej podstawy góry i nieco dalej w kierunku doliny Grutas de Garcia zatrzymujemy się by porównać rośliny tu występujące Coryphantha nickelsiae, C. salinensis, Echinocereus pectinatus, Ec. stramineus, Ec. pentalophus ssp. leonensis, Ec. viereckii ssp. huastecensis,

Thelocactus lophothele „apricot” GM1066 rośliny identyczne z GM1065, kwitnące kwiatami żółtymi pierwszego dnia, które stają się coraz bardziej czerwone każdego następnego dnia. 

Mammillaria melanocentra GM1066.1. Teraz wiedzie nas droga wzdłuż linii kolejowej do La Rinconada.

W połowie drogi widzimy wykolejone i częściowo zniszczone wagony, których nikt nie zamierza stąd zabrać. Robimy kilka zdjęć i podążamy na następne znane miejsce przy MO Mariposa, lub jak niektórzy nazywają MO Rinconada. Kręta droga zakosami wspina się na wysokość niemal 1600 mnpm. Zatrzymujemy się po drodze na wysokości 1350 mnpm i znajdujemy: Mammillaria pottsii, Mammillaria candida, M. melanocentra, Lophophora williamsii, Thelocactus lophothele. Wjeżdżamy na wierzchołek. Tutaj, jak niemal wszędzie po północnej stronie doliny łączącej Saltillo z Monterrey, skały wapienne są żółte, co oznacza, że są to skały osadowe morsko-lądowe. Na nich w pierwszej chwili dostrzegamy całe mrowie wielkich, osiągających do 10 cm

krocionogów z grupu Diplopoda, o czarnych odwłokach i czerwonych głowach, prawdopodobnie Narceus americanus. Są tu także ciekawe kaktusy: Echinofossulocactus multicostatus GM1068.1

Sedum wrightii GM1068.4,                                                                    Mammillaria melanocentra GM1067 

Mammillaria plumosa GM1068.2 

Thelocactus lophothele GM1068.

Teraz chcemy porównać populacje ze skał białych, położonych na południowej stronie doliny. jedziemy więc do niewielkiej dolinki Higueras, gdzie znajdują się kopalnie wapieni znaczących te góry białymi szramami. Tu fotografujemy: Epithelantha pachyrhiza, Echinocereus reichenbachii, Ec. stramineus, Escobaria chaffeyi, Mammillaria chionocephala,

Thelocactus lophothele ssp. rinconensis GM1069 o kwiatach białych lub jasno różowych  

Nieco niżej widzimy Lophophora williamsii, Coryphantha delicata, Echinocereus reichenbachii, Mammillaria pottsii. Wracamy do głównej trasy i kierujemy się do miasteczka Arteaga, gdzie mieszka znany chłopakom z Czech artysta a zarazem aptekarz Carlos, a ten jest nam, a szczególnie Vojcie coraz bardziej niezbędny. Po drodze postanawiamy jeszcze odwiedzić znane stanowisko Turbinicarpus valdezianus, co jest dość trudne do wykonania z uwagi na ogrodzoną na całej długości autostradę. Na szczęście za punktem płatniczym nazywanym tu „cuota” na poboczu zorganizowano niewielki parking, z którego ochoczo korzystamy. Oczywiście ogrodzenie nigdy nie stanowiło dla nas problemu, więc przy zachodzącym już słońcu udajemy się na pagórki. Brak tu jakichkolwiek krzaków, tylko Agave lechuguilla i Hechtia sp. oraz: Coryphantha delicata, C. poselgeriana, Echinocereus reichenbachii, Ec. stramineus, Ancistrocactus scheeri, Thelocactus bicolor, Lophophora williamsii jak i poszukiwany przez nas 

 Turbinicarpus valdezianus GM1068.3 z zamykającymi się już kwiatami. Teraz, już o zmroku jedziemy do Arteaga. Jarda telefonuje do Carlosa, umawiamy się w centrum i po kilkunastu minutach podjeżdża Carlos z rodziną przedpotopowym autem. Carlos zabiera nas do niedaleko położonej apteki. Zaopatrujemy się w piwo i tacos. Resztę dnia spędzamy w zamkniętej o tej porze aptece. Idą w ruch także moje polskie napitki, a szczególnie smakująca meksykanom najbardziej Żubrówka. Vojta otrzymuje antybiotyk typu penicylina. Mnie temperatura całkowicie opadła, więc pozostaję tylko przy aspirynie. Apteka jest miejscem, gdzie można kupić leki farmaceutyczne, co nie oznacza, że brak tam leków tradycyjnych ludowych. Do takich leków należy oczywiście nalewka na Lophophora williamsii łagodząca bóle stawów. Spróbowałem jej niewielką ilość, raczej dla smaku niż efektu. Smak cierpki, nieciekawy. Objawów po takiej ilości oczywiście nie miałem żadnych. Dalszym specyfikiem aptekarskim była marihuana, którą Carlos wymieszał z tytoniem, ponownie upychając ją w bibułkę papierosową. Tylko Jarda dał się namówić na wypalenie, ale też nie stwierdził żadnych efektów palenia. Noc spędziliśmy w aptece na leżankach pod śpiworami.


11.02.2007 niedziela - Arteaga, Coah. 18.270 km

Jarda i Carlos wracają z zakupów.

Od rana zrobiliśmy zakupy w pobliskich sklepach, by rodzina Carlosa mogła przygotować nam wspólny obiad. Dom Carlosa i jego rodziny położony jest na obrzeżach miasta, przy głównej drodze przelotowej, o typowej slumsowej zabudowie. Przed ogrodzeniem stoją wraki samochodów, niektóre jeszcze są na chodzie. Za ogrodzeniem po prawej stronie stoi stary dom rodziny, natomiast w głębi wybudowany nowy dom Carlosa i jego żony. Dom pokryty blachą falistą od spodu zaizolowany przed gorącem natryśniętą pianką poliuretanową. Przed domem znajduje się warsztat pracy artysty rzeźbiarza. Carlos fantastycznie rzeźbi w kamieniu, natomiast jego teść rzeźbi w drewnie. Te drewniane rzeźby są dość prymitywne, natomiast rzeźby kamienne to zupełnie inna jakość – widać w nich ducha artysty. Za te prace sprzedawane na corocznych giełdach artystycznych w Monterrey Carlos kupił swój zabytkowy samochód, otworzył aptekę oraz założył rodzinę. Teraz uważa, że on i jego rodzina byt  ma już zapewniony. Na obiad jesteśmy zaproszeni do domu teściów. Jest zupa warzywno – mięsna, oraz mięsne danie barbeque, wszystko bardzo pikantne, ale smaczne. Do picia tradycyjna kawa neska. Dziękujemy za zaproszenie i spożyty obiad i udajemy się w dalszą drogę. Jeszcze na odjezdnym Jarda otrzymuje drewnianą sowę a Vojta jelenia, któremu niestety nie służyła dalsza droga zapchanym autem. Połamały mu się rogi. Jest piękna słoneczna pogoda, więc prawdopodobnie kwitną wczorajsze turbiniaki. Zatrzymujemy się znowu na autostradzie i idziemy na znane miejsce.

Nie musieliśmy iść aż tak daleko, bo już na skraju wzgórza zauważyłem kwitnące rośliny. Ta populacja charakteryzuje się pięknymi, ciemno czerwonymi kwiatami.

Postanowiliśmy zwiedzić dolinę na południowy wschód od Monterrey, w centrum Sierra Cerro de la Silla, gdzie utworzony jest park „Parque Recreativo Charco Azul”. Dojazd do tej doliny bez wcześniejszego przygotowania nawigacji GPS jest niemal niemożliwy. Postanowiliśmy dojechać do niej trasą od południa przez wąwóz La Boca. Dolina jest dość mocno porośnięta wysokimi drzewami i krzewami. Na drzewach nie brakuje epifitów z rodzaju Tillandsia. W dolinie jest wilgotno i dość ciemno. Już na początku doliny, pod drzewami znaleźliśmy Selenicereus sp., Agave bracteosa o cienkich liściach, Manfreda sp., Echinocereus viereckii ssp. morricalii, oraz

Mammillaria prolifera GM1070 z owocami. 

Dolina jest mocno zarośnięta drzewami sięgającymi szczytów, więc rezygnujemy z dalszego penetrowania. Przejeżdżamy gwarnymi ulicami Monterrey i kierujemy się na północ ku Lampazos. W pobliżu Candela skręcamy na zachód i kilkanaście kilometrów dalej znajdujemy miejsce nadające się na nocleg.

12.02.2007 poniedziałek – Candela, Coah. 18.701 km (500 mnpm)

Przed nami, na tle dość wysokich gór, rozciągał się niewysoki, płaski grzbiet wzgórza o żółtawych skałach, na których obfitowała Epithelantha macromeris typ Bustamante GM1071, C. neglecta, Echinocereus stramineus, Ec. enneacanthus ssp. brevispinus, Escobaria runyonii, Mammillaria heyderi, Hamatocactus hamatacanthus, Coryphantha salinensis,

Echinocereus pectinatus ssp. wenigeri GM1071.1                                           Ancistrocactus scheeri.

Pojechaliśmy nieco dalej, aż do przedgórza Sierra Pajeros Azules. Tu, na ostrych krawędziach wyszczerbionych płyt skalnych, skośnie sterczących z podłoża, znaleźliśmy: Echinocereus fitchii/reichenbachii, Ec. enneacanthus ssp. brevispinus, Ec. stramineus, Coryphantha neglecta, C. salinensis, Ancistrocactus scheeri GM1071.2. Wracając w kierunku Monterrey zjechaliśmy w jakąś nowo utworzoną, boczną drogę w lewo, biegnącą w kierunku Sierra Lampazos. Po pewnym czasie jednak droga skręciła i jej przebieg był już równoległy do masywu górskiego. Z prawej strony ukazało się wzgórze o czerwonych, wulkanicznych skałach, lecz na nim występował wyłącznie Echinocereus enneacanthus ssp. brevispinus. Za El Tinaje jeszcze raz skręciliśmy jakąś ledwie widoczną drogą w lewo, w kierunku gór. Dokoła biała, skalista ziemia, porośnięta dość rzadko krzakami Gobernadora obfitowała w: 

Epithelantha greggii GM1072 

Ancistrocactus scheeri GM1072.1

a oprócz tego Coryphantha neglecta, Mammillaria heyderi. Jedziemy jeszcze bliżej gór, lecz nie ujechaliśmy daleko, łapiąc gumę. Po wymianie mogliśmy tylko wracać, nie ryzykując utraty następnej. Po prawej stronie wznosiło się niewysokie wzgórze, lecz dość obficie porośnięte krzakami, między którymi występowały dość rzadko: Coryphantha neglecta, Ancistrocactus scheeri, Escobaria runyonii, Echinocereus pectinatus, Ec. pentalophus ssp. leonensis. Jadąc dalej drogą powrotną zainteresowała nas dolina w pobliżu miejscowości El Potrero. Niestety okazało się, że dolina jest własnością prywatną, ogrodzoną i zamkniętą. Zostawiliśmy więc auto, przekroczyliśmy płot i ruszyliśmy przed siebie, rozdzielając się na dwie grupy. Ja poszedłem w prawo, w niewielką boczną odnogę doliny, pozostali poszli wzdłuż wypływającej z doliny rzeczki. Na zboczu widziałem: Echinocereus viereckii, Ec. enneacanthus ssp. brevispinus, Escobaria runyonii żółto zabarwiona. Koledzy nie znaleźli nic godnego uwagi, natomiast stwierdzili, że dolina jest bardzo wilgotna, zielona, gęsto porośnięta. Opuszczamy dolinę, wracamy do trasy i poniżej gór skręcamy w lewo ku wiosce Mamulique. Dalej droga zmienia się z asfaltu na „brecha”. Gdy widzimy mostek pod autostradą, zatrzymujemy się i badamy teren przy zachodzącym już słońcu. Na prawie płaskim terenie znajdujemy Echinocereus pentalophus ssp. leonensis, Ancistrocactus scheeri, Neolloydia conoidea, Coryphantha salinensis, Escobaria runyonii,

Ariocarpus trigonus GM1072.2 o brodawkach z charakterystycznymi pierścieniami dla retusus, oraz z cierniami w areolach u niektórych roślin 

Opuntia sp.

Już po zmroku wracamy do znajomego hotelu w miasteczku Mina, gubiąc się przy okazji jednego objazdu Monterrey.

13.02.2007 wtorek – hotel Mina, 18.960 km (150 peso za pokój)

Nocowaliśmy w tym hotelu, bo tak byliśmy umówieni z innym zespołem, z którym tu i teraz mieliśmy się spotkać, ale widocznie coś im wypadło i nie stawili się na umówione miejsce. Ten dzień postanowiliśmy poświęcić na zwiedzanie jednego z najbardziej znanych, Huasteca Cañon. Dość łatwo do niego trafić. Do kanionu wjeżdża się asfaltową drogą. która dość szybko się kończy, ale widać zaawansowane prace nad zaasfaltowaniem każdego dostępnego skrawka kanionu.

Niewątpliwie niszczy to krajobraz, ale przy tak często odwiedzanym przez mieszkańców Monterrey terenie traktowanym jako rekreacyjny, może jest to działanie słuszne. Na pierwszym miejscu, które przyszło nam spenetrować, stromych wapiennych skałach, widzieliśmy: Epithelantha micromeris, Echinocereus viereckii ssp. huastecensis, Mammillaria chionocephala, Neolloydia conoidea,

Escobaria runyonii GM1073.1                                                  Mammillaria plumosa GM1073.4.

Nieco dalej w głąb, po prawej stronie kanionu, za łanami wspaniale tu rosnącego jakiegoś Kalanchoe, znajdujemy na skałach tylko  Mammillaria melanocentra. Po drodze zatrzymujemy się przy wzgórzu po lewej, na którym widzimy: Mammillaria melanocentra, Mammillaria prolifera, Echinocereus stramineus, Ec. reichenbachii ssp. armatus.  Jako następne stanowisko obieramy skarpę po lewej stronie, przy której zorganizowane jest mini rancho. Trudno się wspiąć na tę skarpę, ale w kilku miejscach jest to możliwe, więc i my jesteśmy na górze. Przyciągają nas tutaj widoczne z daleka, wspaniałe 

Agave victoria-reginae GM1073,

są tu jeszcze - Mammillaria melanocentra GM1073.2 

Echinocereus reichenbachii ssp. armatus GM1073.3 

oraz Echinocereus stramineus, Ec. enneacanthus ssp. brevispinus. Staramy się zwiedzić kanion jak daleko się tylko da. Kiedyś był on przejezdny do końca, oczywiście dobrym autem. Szybko okazuje się to jednak niemożliwe, ponieważ w 1/3 długości kanionu ustawiono tamę, która broni przed kataklizmem miasto w trakcie często występujących tu ulewnych deszczy, tworząc sztuczny zbiornik wody zaopatrujący miasto Monterrey. Dostęp do tamy i zbiornika jest również zabroniony przez ustawioną tam wojskową ochronę. Możemy tylko wrócić. Tutaj, w pobliżu tamy znajdujemy Agave victoria-reginae. Wracając, skręcamy w lewo, w drogę wiodąco do jakiejś odnogi kanionu. Jednak droga szybko skręca w lewo, ku ranczom. Zostawiamy więc auto i idziemy w górę. Docieramy do skraju gęsto porośniętego i stromego kanionu, gdzie na skałach udaje nam się wypatrzeć jedynie Mammillaria prolifera. Opuszczamy uroczy kanion, mijamy Santa Catarina i zatrzymujemy się wśród pagórków opanowanych przez wszechobecne tu kopalnie. Na niezniszczonych jeszcze terenach znajdujemy Mammillaria prolifera, M. melanocentra, Neolloydia conoidea, Ancistrocactus scheeri, Coryphantha nickelsiae, Echinocereus pentacanthus ssp. leonensis, Ec. enneacanthus ssp. brevispinus, Hamatocactus hamatacanthus, Selaginella sp. Jeszcze raz chcemy spojrzeć z bliska na Sierra las Mitras, więc wracamy i zatrzymujemy się w jedynym dostępnym miejscu. Lepsze z naszego punktu widzenia miejsca są ogrodzonymi i pilnowanymi przez strażników kopalniami – kamieniołomami, w których wydobywa się dla celów przemysłowych wapień. Występują tu: Coryphantha nickelsiae, Epithelantha unguispina. Stąd już o zmroku jedziemy w kierunku Castaños, gdzie zamierzamy spędzić noc, by od rana penetrować okolicę. Mijamy senne miasteczko i zapadamy na nocleg w pobliżu gór Sierra La Gloria.

14.02.2007 środa – Castaños, Coah. 19.300 km (800 mnpm)

Po śniadaniu rozglądamy się po okolicy. Między nami i górami jest głęboki nieprzejezdny kanion. Nie tędy więc droga. Ale tu znajdujemy: Epithelantha greggii, Neolloydia conoidea, Coryphantha neglecta, Echinocereus pectinatus. Wracamy, przemieszczamy się przez miasto dalej na północ i znów próbujemy w kierunku gór. Tym razem trafiamy na naszą starą drogę przeprawy przez suche dno rzeki. Droga wiedzie zakosami w górę. Zatrzymujemy się i widzimy Thelocactus bicolor, Coryphantha neglecta,  Ariocarpus retusus, Escobaria zilziana.  Nieco dalej rosną: Neolloydia conoidea, Epithelantha greggii, Ep. unguispina, Escobaria zilziana. Jedziemy coraz wyżej, gdzie widzimy te same rośliny co niżej: Neolloydia conoidea, Epithelantha greggii, Ep. unguispina, Escobaria zilziana. Dalej już nie da się jechać naszym autem, ale z tego miejsca widzimy dalsze miejsca do penetracji. Jarda wybiera się na widoczne nad nami skały, na których rosną jakieś palmy, ja natomiast, jako cel obrałem niewyraźną, ale różniącą się od okolicy grupę skał jakieś 300 m dalej przy drodze. Ponieważ Jardzie jest po drodze idziemy razem. Już krótkie spojrzenie z bliska na wybrane przeze mnie stanowisko daje nam spore zadowolenie. Odkrywamy tu, niespodziewanie na tak dużej wysokości, liczną populację kwitnących: 

Turbinicarpus valdezianus GM1074.

Są to dość duże rośliny o fioletowych kwiatach, z którymi rosną Coryphantha neglecta, Epithelantha unguispina, Echinocereus pectinatus, Ec. enneacanthus ssp. brevispinus, Agave strata ssp. falcata,

Ariocarpus retusus GM1075.2 - Escobaria zilziana GM1075.3.

Po takim znalezisku Jardzie odechciało się wędrować wyżej. Więc wracamy, by zatrzymać się przy już kiedyś odwiedzonym stanowisku, na którym rośnie: 

Ancistrocactus brevihamatus pallidus GM1075.5 z otwartymi kwiatami 

Thelocactus bicolor GM1075 znany z cenników jako sp. Monclova

Neolloydia conoidea GM1075.1                                                       Echinomastus mariposensis GM1075.4

Echinocereus enneacanthus ssp. brevispinus GM1075.5 nieco odmiennie ocierniony

oraz Echinocereus pectinatus, Coryphantha neglecta, Epithelantha unguispina.

Ponieważ dzień się jeszcze nie skończył, chcemy przeskoczyć jak tylko daleko się da, na północ stanu Coahuila. Mijamy więc Melchor Muzquiz i przed Sierra El Carmen skręcamy w doskonale wykonaną, choć żwirową drogę wiodącą do granicznej miejscowości Meksyku i USA, La Linda Aduana. Nocujemy w połowie drogi tuż przy głównej, o tej porze już nieuczęszczanej drodze.

15. 02.2007 czwartek – 30 km przed Mina Aqua Chile, Coah. 19.680 km

Dzisiejszy i jutrzejszy dzień poświęcamy przeglądowi terenu, na którym teoretycznie, jak w całej północnej części stanu Coahuila,  mogłaby występować legendarna już roślina Mammillaria luethyi. Po krótkim śniadaniu ruszamy ku pierwszemu naszemu celowi, jakim wyznaczyliśmy zamkniętą dolinę z kopalnią Mina Aqua Chile. Dno doliny to typowy pastizal, czyli lekko nachylona równina pokryta trawą, wśród której rosły: Ariocarpus fissuratus, Ancistrocactus brevihamatus pallidus, Echinocactus horizontalonius, Escobaria strobiliformis, Neolloydia conoidea, Echinocereus dasyacanthus. Po opuszczeniu doliny kierujemy się ku wiosce Cuatro Palmas. Za wioską nie znajdujemy jednak żadnych roślin, ani terenów, na których mogłaby poszukiwana mamilaria rosnąć. Wracamy na drogę, która staje się coraz gorzej przejezdna. Tu znajdujemy: Escobaria dasyacantha GM1075.7, Echinocactus horizontalonius, Mammillaria lasiacantha GM1075.11,

Coryphantha echinus GM1075.6.

Następny przystanek robimy za rozdrożem. Tu widzimy: Epithelantha micromeris, Echinocactus horizontalonius, Echinocereus dasyacanthus, Mammillaria lasiacantha. Dotarliśmy do przesmyku górskiego La Borrada, w którym droga zaczęła nagle stromo opadać, lecz jej stan był gorszy niż przewidywaliśmy. Aby nasze auto mogło ją pokonać, ja prawie cały czas szedłem przed nim i układałem kamienie tak, by jakoś można było przejechać nie zawieszając się na skałach. Droga powrotna nie zapowiadała się zatem zbyt ciekawie. Niemniej udało się szczęśliwie przebrnąć przesmyk i wjechaliśmy do doliny, gdzie widzieliśmy: Echinomastus warnockii, Opuntia violacea, Echinocereus dasyacanthus,

Echinocactus horizontalonius GM1075.9.

Niestety dla naszego auta to był koniec trasy, gdyż zamknięta na kłódki brama uniemożliwiała dalszą wędrówkę ku granicy, a zostało nie więcej jak 20 km. Postanowiliśmy przejść przez zasłaniające nam widoki wzgórza i zobaczyć, co znajduje się dalej. Dobre 4 kilometry musieliśmy ujść, by nieco odsłonił się krajobraz. W oddali, za ranczem Casa Blanca zobaczyliśmy bielejące niskie wzgórza. Nie dbając o chylące się słońce, żywo ruszyliśmy naprzód z nadzieją na nowe. Dość dobrze nam się szło, bo było cały czas z górki.

W pobliżu bielejących wzgórz znaleźliśmy roślinę nienotowaną dotąd w Meksyku, a mianowicie Escobaria albicolumnaria GM1075.8. Pięknie wyglądające z daleka, białe wzgórza na pewno nie były tym, czego poszukiwaliśmy, ale nie były zupełnie bez wartości.

Na tych wzgórzach występowała populacja niewielkich gabarytowo Ariocarpus fissuratus GM1075.10 o wyrazistym rysunku brodawek. Powracaliśmy już przy gasnącym świetle, a w plecy zaczął coraz mocniej wiać zimny, przewiewający do szpiku kości wiatr północny, płynący z ośnieżonych terenów Stanów Zjednoczonych. A iść trzeba było pod górę. Ostatnie kilka kilometrów przeszliśmy w całkowitej ciemności, tak, że gdyby nie wiodąca nas do celu, lekko zagłębiona w terenie droga, nigdzie byśmy nie dotarli. Zmarznięci, przewiani ale szczęśliwi, dotarliśmy wreszcie do auta. Wieczór zapadał, więc starym zwyczajem urządziliśmy obozowisko z ogniskiem i gotowaniem strawy. Noc była zimna, mroźna.


16. 02.2007 piątek – brama przed rancho Casa Blanca, Coah. 19.750 km (1190 mnpm)

Obudził nas o świcie warkot przejeżdżającego obok nas auta, lecz nie słychać było, by brama została otwierana. Zdziwiło nas to bardzo i zaczęliśmy poszukiwać śladów. Jakież było nasze zdziwienie, gdy odkryliśmy, że około 20 m od bramy na drodze, ogrodzenie daje się przygiąć do ziemi i można po nim przejechać, oczywiście pod warunkiem, że dysponuje się innymi oponami, tj. takimi, którym drut kolczasty krzywdy nie robi. Naszego auta to oczywiście nie dotyczyło. Droga powrotna oczywiście była, jak przewidywaliśmy trudna, ale przebrnęliśmy ją z powodzeniem, jak poprzednio podkładając kamienie pod koła. Tym razem, by nie powtarzać trasy, skręciliśmy w rozwidlenie dróg w lewo. Najpierw zajechaliśmy do osady Mal Abriego, gdzie na wzgórzu położonym na północ od osady znaleźliśmy: Glandulicactus uncinatus, Neolloydia conoidea, Escobaria strobiliformis, Echinocactus horizontalonius GM1077, Ariocarpus fissuratus, Mammillaria lasiacantha,

Epithelantha micromeris GM1076,                                                  Escobaria dasyacantha.

Wracając zatrzymaliśmy się jeszcze w kilku miejscach o różnym typie wegetacji. Tu widzieliśmy: Neolloydia conoidea, Coryphantha echinus, Neolloydia conoidea, Escobaria strobiliformis, Glandulicactus uncinatus, Echinocactus horizontalonius, Coryphantha echinus, Echinocereus dasyacanthus, Mammillaria lasiacantha. Te same rośliny znaleźliśmy na następnym stanowisku. Dalej widzieliśmy tylko Neolloydia conoidea, Echinocereus dasyacanthus, Yucca rigida. Jeszcze dalej zobaczyliśmy niewielką odkrywkową kopalnię płyt wapiennych, zapewne do budowy okolicznych domów, ponieważ taka była tu struktura skał. Jednak roślin żadnych nie widzieliśmy. Ale już kilometr dalej rosły Neolloydia conoidea, Echinocereus dasyacanthus, Echinocactus horizontalonius, Escobaria strobiliformis. Skręciliśmy w lewo w kierunku Las Norias. Szybko nas jednak okolica zniechęciła, więc zawróciliśmy do drogi głównej. Za Jose Maria Morelos przy stożkowym wzgórzu skręciliśmy w kiepską drogę w lewo, okrążyliśmy wzgórze, przejechaliśmy przez nie zamkniętą na kłódki bramę i ruszyliśmy ku bielejącym na horyzoncie górom. Zatrzymaliśmy się niedaleko gór. Tu były tylko: Coryphantha echinus GM1078, 

Yucca coahuilensis GM1078.1 o bardzo włóknistych, żeby nie powiedzieć włosami pokrytych liściach.

Nieco dalej droga wiodąca w góry przecinała ogrodzone ranczo, a ranczer sprzeciwił się wjazdowi, mówiąc, że takim autem tylko utkniemy w górach i on będzie miał same kłopoty. Te góry niewątpliwie należałoby bliżej spenetrować, gdyż są bardzo ciekawe. Wracając zatrzymaliśmy się jeszcze w jednym miejscu, gdzie występowały Neolloydia conoidea, Echinocereus dasyacanthus. Teraz już widzieliśmy, że czas na poszukiwania mamilarii nam się skończył, słońce się zniżało, więc czym prędzej obraliśmy kierunek na Monclova, a następnie na Cuatro Cienegas. Nocleg urządziliśmy sobie za Sacramento, w niewielkim, ale zarośniętym trzciną cukrową obniżeniu terenu, w niewielkiej odległości od głównej drogi Mex30, z której byliśmy jednak niewidoczni.