13.02.2016 sobota – Sierra de Morones, 113.885 km

Noc minęła spokojnie i choć było chłodno, w namiocie dobrze się spało. Zapewne otaczający nas las tak wpłynął na samopoczucie.

Korzystając z czasu na przygotowanie śniadania sprawdziłem skaliste krawędzie niewielkiego kanionu, na których znalazłem rosnące w mchu, w cieniu drzew:

            - Mammillaria densispina GM1765

WP975                         2510 mnpm      Sierra de Morones, Jal.

             Gdy wróciłem do obozowiska, Jarda zajęty był rozmową z jakimś tubylcem, który akurat tędy przechodził do pobliskiej wioski. Jarda zawsze wykorzystuje okazje by doszkolić swój język oraz ewentualnie zdobyć jakieś interesujące informacje.

             Po śniadaniu ruszyliśmy w kierunku północnym, by po jakimś czasie dotrzeć do wcześniej wypatrzonej z satelity, dobrze zapowiadającej się strefy o dominujących białych skałach. Niemal cały ten teren został jednak odcięty od zewnętrznego świata ogrodzeniami i zabudowaniami. Aby dostać się dalej, trzeba przejechać przez prywatne, ogrodzone podwórko, koło czyjegoś domu.

W jednym miejscu udało nam się uzyskać zgodę i po pewnym czasie, pokonując wiele ogrodzeń z drutów weszliśmy na fantastycznie wyglądający podkład geologiczny. Długo po nim krążyliśmy, ale znaleźliśmy wyłącznie sporadycznie widziane:

            - Ferocactus histrix GM1765.1 oraz

            - Mammillaria wagneriana GM1765.2

WP976                         1690 mnpm      Mesa de Las Flores, Jal.

            Wracając zainteresowaliśmy się widoczną z daleka górę w kształcie dzwona, która nas zaintrygowała na tyle, że wypytaliśmy napotkanego ranczera o możliwość dojazdu.

Ten nam wyjaśnił jak dojechać, a przy okazji wspomniał, że gdzieś w okolicy rośną maleńkie kaktusy, które nazywają flor de mayo, co oznacza kwitnące w maju, ale nie zna ich lokalizacji. Tym niemniej dotarliśmy do wspomnianej góry, ale wyrastała ona pionowo w górę, więc nie było żadnej możliwości jej penetracji, jedynie sama podstawa była dostępna, a w gęstwinie splątanych drzew i krzaków spotykaliśmy tylko:

            - Mammillaria wagneriana GM1765.3

            - Tillandsia mauryana GM1765.4

WP979                         1720 mnpm      Cerro la Campana, Jal.

            Pojechaliśmy do miasteczka Colotlan na kolację.

Akurat w miasteczko odbywał się zlot motocyklistów, więc całe centrum było zatłoczone i wyłączone z codziennego ruchu.

Przed starym kościołem dostrzegłem wielki pomnik naszego Juan`a Pablo II, czczonego tu specjalnie za włączenie kościoła meksykańskiego do głównej grupy kościołów katolickich.

Pokręciliśmy się po centrum obserwując całe to zamieszanie i pojechaliśmy dalej na północ, lokując się przy jakimś większym wzniesieniu na wyczekiwany nocleg. Korzystając z ostatnich promieni słonecznych wdrapałem się na strome wzniesienie porośnięte dębowym lasem, o podłożu gęsto usłanym szeleszczącymi, suchymi liśćmi, na którym w szczelinach wystających skał napotkałem:

            - Mammillaria jaliscana GM1766

          - Echinofossulocactus polyacanthus x dichroacanthus hybr. GM1766.1 oraz

            - Agave schiedigera GM1766.2

WP980                         1950 mnpm      Rio Bolaños, Jal.

Gdy już rozłożyliśmy namioty, spotkaliśmy jakiegoś ranczera, wracającego do domu. Oczywiście wywiązała się rozmowa, w trakcie której powtórzyła się sytuacja z rozmowy z wcześniejszym meksykaninem, przy czym ten oświadczył, że kilka lat temu, jadąc na koniu na polowanie na jelenie, osobiście widział kwitnące czerwonymi kwiatami flor de mayo, ale dokładnie nie pamięta miejsca. Jednak następnego dnia rano będzie tędy wracał, to może nas zabrać ze sobą. 

14.02.2016 niedziela – El Epazote, 114.073 km

Dokładnie o godzinie 6:00 rano, jeszcze po ciemku, pojawił się w obozie. Szybko uporaliśmy się z jedzeniem, po czym wyruszyliśmy na przełaj przez zarośla w wyznaczonym przez niego kierunku.

Po jakiejś godzinie przeszliśmy przez kanion, wdrapaliśmy na stromą skarpę i naszym oczom ukazała się znowu podobna, biała struktura geologiczna, którą zwiedzaliśmy rano.

Krążyliśmy do południa, znajdując wyłącznie Mammillaria wagneriana. Teren ten wymaga poświęcenia więcej czasu niż my go mieliśmy. Tak więc postanowiliśmy jeszcze tu wrócić. Może nawet w tym roku. Ponieważ jechaliśmy na północ a Vaško koniecznie chciał zobaczyć rośliny Mammillaria roemeri, więc nic nie stało na przeszkodzie i pod wieczór obraliśmy sobie za miejsce obozowania płaskie żwirowe równiny niemal na stanowisku występowania tych pięknych roślin.

15.02.2016 poniedziałek – 114.307 km

O świcie poszliśmy fotografować rośliny, bowiem przy wysoko stojącym słońcu trudno wykonać dobre zdjęcie tych białych roślin na białym tle. Wydaje mi się, że roślin zobaczyłem znacznie mniej, niż przy moim pobycie w roku 2009, chociaż nie poszedłem na mnie znane stanowisko, ale byłem oddalony od niego o kilkaset metrów.

            - Mammillaria roemeri GM1767

            - Echinocereus pamanesiorum GM1220.1

            - Mammillaria wagneriana GM1220

Tym razem nie zobaczyłem ani jednej Coryphantha tripugionacantha.

WPT106                       1150 mnpm      Chulignay, Zac.

Jadąc dalej w kierunku północnym zobaczyliśmy kilka kilometrów dalej na poboczu niewielką populację:

- Coryphantha tripugionacantha GM1768, a razem z nią

- Mammillaria wagneriana GM1768.1

WP985                         1140 mnpm      San Rafael de las Toblas, Zac.

Po dalszych kilku kilometrach dostrzegliśmy znacznie większą populację, która ciernie środkowe miała wybarwione bursztynowo, w odróżnieniu od typowej czarnej:

- Coryphantha tripugionacantha GM1769

WP986                         1160 mnpm      San Rafael de las Toblas, Zac.

Wjechaliśmy do miasteczka, w którym akurat odbywał się targ.

Jedna ulica została wygrodzona sznurami, za którymi poustawiały się kramiki i auta z obwoźnym towarem. Skorzystaliśmy by dokonać zakupu świeżych owoców i warzyw, a przy okazji zakupiliśmy fistaszki. Jarda kupił świeże, tzn. nie prażone, by móc później swoim zwyczajem i wg swojej receptury uprażyć je na patelni.

Niedaleko Ameca, na łąkach, na których mieliśmy nadzieję zobaczyć Echinoceereus weinbergii,  znaleźliśmy jakieś rośliny, które prawdopodobnie należą do gatunku:

            - Mammillaria wagneriana GM1769.1, ale wyróżniały się brakiem ciernia środkowego. Były tu jeszcze zielone rośliny podobne do naszych mleczy  GM1769.2 oraz kwitnące niewielkimi kwiatkami GM169.3.

WP987                         2000 mnpm                  Ameca, Zac

            Kierując się na Milpillas, droga zaczęła się wspinać przecinając pasmo górskie. Już po drugiej stronie gór, zjeżdżając ostro w dół, zauważyliśmy w lesie jakieś skały, a na drzewach interesujące tilandsje.

- Tillandsia erubescens

 Zatrzymaliśmy się, i było to dobre trafienie. Na pokrytych zielonymi mchami skałach wyraźnie odcinały się białe:

            - Mammillaria senilis GM1770, gęsto pokryte czerwonymi pąkami kwiatowymi,

            - Mammillaria densispina GM1770.1 kwitnące niewielkimi kwiatkami, oraz

            - ­Echinocereus polyacanthus GM1770.2 całkiem nietypowo wyglądające

WP988                         2530 mnpm                  Milpillas, Zac.

            Wkrótce dotarliśmy do drogi głównej wiodącej z Zacatecas do Durango, ale szybko ją opuściliśmy, kierując się na południe, do Mezquital, wzdłuż granicy Durango z Zacatecas. Po pewnym czasie zatrzymaliśmy się przy mijanych skałach, na których dostrzegliśmy:

            - Mammillaria zacatecasensis GM1771

            - Mammillaria gummifera GM1771.1

            - Echinofossulocactus polyacanthus GM1771.2 z których większość kwitła

            - Echinocereus pamanesiorum ssp. bonatzii GM1771.3. Tych roślin nie było zbyt wiele, ale były wielkie i stanowiły w pewnym sensie zaskoczenie, bo spodziewaliśmy się ich po drugiej stronie masywu górskiego, przy drodze z Mezquital do Durango.

WP989                         2050 mnpm                  Michilla, Dur.

            Jechaliśmy dalej na południe, ale wieczór już zapadał. Ponieważ jechaliśmy przez teren chroniony oznaczony jako Reserva de la Biosfera Piedra Herrada, więc droga po obu stronach była odgrodzona płotem. Jednak w jednym miejscu zobaczyliśmy bramę wprawdzie zamkniętą, ale nie na kłódkę. Liczyliśmy że nikt nas tu nie dostrzeże, wobec tego wjechaliśmy na teren chroniony uprzednio zamykając za sobą bramę. Przejechaliśmy około kilometra i zatrzymaliśmy się, by rozbić obozowisko na polanach w jasnym dębowym lesie.

Polana i okolice porośnięta była dość gęstą trawą i pokryta opadłymi z dębów suchymi, szeleszczącymi liśćmi. Wspaniale wyglądało to miejsce, więc i noc zapowiadała się bardzo przyjemnie. Po kolacji ułożyliśmy się każdy w swoim namiocie, lecz ledwie zasnęliśmy, zbudziły nas pobliskie odgłosy szeleszczących liści. Coś chodziło tuż za naszymi namiotami. Niemal całą noc nie zmrużyliśmy oka, bo w rezerwatach częstymi gośćmi są pumy i niedźwiedzie. Pamiętam opowiadanie naszej podróżniczki Wojciechowskiej, że rankiem jej przewodnik pokazał ślady lwa, który spał oparty o ściankę namiotu. Dopóki człowiek nie wyjdzie z namiotu, jest dosyć bezpieczny, ponieważ zwierzę nie wie, że ta szmata oddzielająca go od zdobyczy, jest taka słaba.